Dobry film. Dla mnie niestety abstrakcja, bolesna ciekawostka socjologiczna. Co do [Out] filmu - jak więcej będzie takich [lub lepszych] znów będę płacić abonament.

Bolesna prawda świetnie zagrana. Anthony Rapp inaczej.

Tartak. Tylko tam mroźna zobaczyć więcej drewna. Scenariusz z pomysłem na jeden odcinek.

Film ok., choć nie rozumiem zabawy chronologią. Aktorzy (reżyser?) pozostawiają niedosyt, jakby silili się na efekt tajemniczości a nawet niedopowiedzenia. Ogólnie do przyjęcia. Czy ktoś wie skąd tekst w epilogu:
„Oto morze
Morze, mające swoje fale
I swoje zmysły
Morze, próbujące zerwać łańcuchy
I naśladować wieczność
Pragnące stać się płucem,
Mgłą bolejących ptaków
Albo ogrodem gwiazd, co wiszą na niebie
Oto morze, które budzi się jako płacz dziecka
Otwiera oczy i szuka słońca
Morze, które pcha naprzód fale

71 minut które pokazuje, że słowo PRZEPRASZAM najczęściej nim nie jest.

Emocjonalna modliszka, dla której zaproszenie na wakacje to sposób na dowartościowanie siebie poprzez sianie jadu. Zadowolona tylko wtedy gdy unieszczęśliwia innych. Kim u licha był gość, który wytrzymał z nią 3 lata?!

Happy end wymuszony. Dramat zakończony farsą. A mógł być całkiem dobry obyczaj.

Przejmujący. Dobre aktorstwo. Świetny scenariusz. Z mądrym i życiowym przekazem choć nie ma ani krzty moralizatorstwa. Chciałby kiedyś tak zaufać.

Taka sobie etiuda ze słabiutkim aktosrstwem.

Ramy,
w które wpychają nas bezwiednie,
w których tkiwmy bezwiednie,
o które roztrazaskne serca krwawią.

Dla mnie budujący obraz i wizja lepszego jutra. Na pewno wart każdej minuty bo i niesie z sobą moc przemyśleń.

Film uważam za świetny, z tempem adekwatnym do treści. Jedyne co mnie irytuje - i to niestety nie tylko w tym filie - to propblem tłumacza z liczebnikiem zbiorowym obaj - właśnie co do wyłącznie facetów - zawsze obaj a nie oboje.

Genialny film. Minimalistyczny ale jedynie w środkach. Treść gęsta od emocji - zwłaszcza tych nigdy niewypowiedzianych. Aktorsko - majstersztyk.

Interesujący film z niesamowitą muzyką i świetnym aktorstwem.

Terapia
Aktorsko bardzo przeciętnie ale ciekawy scenariusz. Jak odpuści sie analizę "gry" to w sumie ogklądając można odpocząć. W sumie kojący obraz na wyciszenie.

Poruszający, emocjonalny,. Dobrze odane życiowe zagubienie filmowego dorosłego Matiuasa przez odtwórcę I.Robersa. Dardzo dobre role dziecaków, choć podobieństwa do "dorosłych" bohaterow trzeba szukać z przysłaowiwą świecą.

Film o trudnym życiu, o tym, że nie wszytko jest tym czym się wydaje, o tym jak trudna jest miłość ojca i jakie konsekwncjie pociąga za sobą rezygnacja z siebie. Film w każdym aspekcie dobry, a zdjęcia i reżyseria wybjają się in plus.

Nie każdy film musi mieć poziom Anga Lee. Bohaterem tu są emocje, pragnienia, oczekiwania, zaufanie. Pewnie, że można je przedstawić lepiej [jak w większości tzw. dzieł) ale tu prostota jest siłą. Poza wszsytkim - można odpocząć. No i może być to lekarstwo na chandrę.

Nie każdy film musi mieć poziom Anga Lee. Bohaterem tu są emocje, pragnienia, oczekiwania, zaufanie. Pewnie, że można je przedstawić lepiej [jak w większości tzw. dzieł) ale tu prostota jest siłą. Poza wszsytkim - można odpocząć. No i może być to lekarstwo na chandrę.

Historia chyba celowo opowiedziana z przymróżeniem oka. Fenomenalna pochwała ojcostwa i rodziny. Oby takich historii jak najwięcej - i wcale nie chodzi tylko o film.

Rzeczywistość podstrzałego geja, depresyjny. Dobry film, świetne aktorstwo. Można, ale nie trzeba.

Refleksja - dla takiego filmu warto płacić abonament. Dramat historyczny pokazujący dość oczywistą prawdę - akceptację społeczną trzeba sobie wywalczyć.

Zdecydowanie warto.
Fenomenalny pierwszy plan. doskonała historia.

Film podszyty nieomal namacalnie pozytywnymi emocjami, delikatny, sugestywny ale i nieskazitelnie uczciwy. Bardzo polecam.

Film obyczajowy już w Polsce znany dzięki jednej ze stacji tv. Pogodny, choć są i tacy, którzy uznają go za komedię - forma to jednak wyłącznie środek do ukazania przemiany bohatera i wartości , których przez lata nie dostrzegał i lekcewarzył, a dzięki którym odzyskuje podmiotowość.

Wróciłem do tego filmu bo wymaga uwagi. Mark i Jean są zupełnie różni. Jeden wychowany w tradycyjnej rodzinie drugi w zasadzie bez dzieciństwa. Ale obaj dopiero poznają uczucie. Reżyser prowadzi widza projekcjami i wyobrażeniami Marka, jego postrzeganiem rzeczywistości ale i z szacunkiem traktuje Jeana. W tym jest uczucie, takie rodzące się, pierwsze, pociągające, czasem bolesne ale pozostające w nas na całe życie.

Książka "Przebudzenie faraonów", wbrew temu co z offu powiedziano w filmie, ukazała się w 1994 r. i ponownie w 2018 r. z okazji 35 rocznicy śmierci. Niestety tylko po włosku.

Film o życiu. Nie wiem czy to zasługa mojego nastroju ale nie mogłem wyzbć się jakiegoś podminowania, poczucia zagrożenia, obaw o los bohaterów. Znemianne, że aktorzy drugiego planu nie oddją pola, ale też i nie zawłaszczają scen. Nie bardzo rozmumiem, pomijajac ew. lokowanie produktu, cel kilkukrotnego pokazywania rekonstrukcji zdobycia Valdivii w różnych sekwencjach. Dla mnie film wart poświęconego czasu.

Obejrzałem. Pozostałem rozbitym i niespokojnym.
Dima

Bez dwóch zdań chyba najlepsza premiera miesiąca na OUTFILM w 2020. Żcyiowa prawda o tym, że sami dla siebie jesteśmi największym zagrożeniem oraz o tym, że wbrew nam nikt i nic nas nie uratuje. Film kompletny choć ciężki, daleki od weekendowego kina.

Elektryzujący, tajemniczy, zanużony w pożądaniu, atawistyczny - o uczuciu, które nie zawsze daje szczęście i o szczęściu, któremu nie ze wszsytkim po drodze. Polecam.

To był mój pierwszy raz z litewską X muzą. Wyrazisty, prosty film o romatykach i ich historii. Dobre 4/5. Dobre aktorstwo i niezłe zdjęcia dopelniają przekaz słusznie oszczędnych dialogów. Polecam.

Nigdy nie jest za późno. Film o życiu - o tym jakie potrafi być jeśli damy mu szansę - nawet gdy niesie nam nieoczywiste i trudne odpowiedzi na pytanie czym jest miłość.

Obejżyj proszę jeszcze raz. Zwróć uwagę na szczegóły, ubiór aktorów, to co mowią. Ten film potrafi poruszyć i porusza.

Nostalgiczny, wręcz smutny film o tym, że najbardziej w życiu żal niewykorzystanych szans, Nie dostrzegamy oczywistości, orientujemy się po 20 latach i oststecznie tracimy życie a nasza "szansa" żyje dokładnie tak jak my chieliśmy żyć ale niestety nie z nami. 5/5

Nostalgiczny, wręcz smutny film o tym, że najbardziej w życiu żal niewykorzystanych szans, Nie dostrzegamy oczywistości, orientujemy się po 20 latach i oststecznie tracimy życie a nasza "szansa" żyje dokładnie tak jak my chieliśmy żyć ale niestety nie z nami. 5/5

Smutny, niepokojący, trudny. Konieczny. DOLAN

Film nie dla każdego, bardzo wymagający, niewiele mający wspólnego z rozrywką ale pogodny i jak życie prawdziwy. Intelektualna uczta.

No cóż, nie tego się spodziewałem, ale szczerze polecam to rozczarowanie.

Film o emocjach, o tym, że pozostają solą życia. Uświadamia ile tracimy w naszej zgrzebnej rzeczywistości. Pokazuje, że gdzieś, całkiem niedaleko, w geju inni widzą brata, syna, człowieka, a nie pedała - chłopaka, którego orientacja nie jest żadnym wyróżnikiem. Film, po którym krzyczysz ja też tak chcę!

Bohater nieobecny ale drugi plan okazuje się całkowicie satysfakcjonujący. Snceniczność filmu pozwala na zademonstrowanie pogmatwanych relacji. Muzyka na 5.

W filmie jest masa niewykorzystanego potencjału. Temat zarówno na dramat jak i komedię. Tu dobór aktorów wskazuje na komedię zagraną przez niezłych aktorów (Lainie Kazan, Saul Rubinek) niestety marnie poprowadzonych przez reżysera, który nie miał pomysłu na film i podjął próbę wciśnięcia do filmu klisz – stereotypów, które miały śmieszyć ale niestety tylko straszą. Nie jest to zły film, ot kino klasy „b”, które można zobaczyć ale już polecić – to nie.

Wspaniały film o sile miłości. Bardzo francuski i niestety wcale nie polski. Fenomenalny aktrsko i muzycznie. Poezja - słowa piosenek, przekazują ogrom emocji i życiowej prawdy, a same piosenki dzięki subtelnej aranżacji nie przytłaczają a wzbogadzają. Widz musi tylko chcieć zrozumieć.

Drogi Nodkerze cóż zwiodło cię na stronę outfilmu.pl? Dla ciebie film to wyłącznie propaganda. Tymczasem Bixa to przede wszystkim film o człowieku i o tym jak zmaga się z konfliktem między sferą emocjonalną i cielesną, o tym co to dla oznacza i jakie ma konsekwencje.

Oszczędny obraz o narodzinach uczucia - mam wrażenie, że trudnego dla obu bohaterów, mimo ze ich historie tego nie usprawiedliwiaja. Autorzy zatrzymali się w pół drogi. Ale dzięki temu film zapada w pamięć i poraża niepokojem (pięknie sfotografowanym i zadranym). Warto

Role matki i Eliota - w punkt. Polecam.