Kontrowersyjny reżyser Abel Ferrara składa hołd jednemu z mistrzów włoskiego kina. Film jest rekonstrukcją ostatnich godzin życia twórcy Dekameronu. Bohatera poznajemy w momencie, gdy skończył realizację skandalizującego Salo, czyli 120 dni Sodomy. Pasolini poznaje młodego chłopaka, którego zabiera na plażę w Ostii. Feralna podróż kończy się tragiczną śmiercią reżysera. W "Pasolinim" pojawia się grono prawdziwych współpracowników tego niepokornego twórcy, z gwiazdą jego filmów Ninneto Davolim na czele.

REPLIKA:
W „Pasolinim” Abel Ferrara daleki jest od wciskania widzowi klisz konwencjonalnej biografii. Zamiast tego oferuje subtelne, wręcz konfesyjne cameo z ostatnich kilku dni wielkiego włoskiego artysty. Ujmujący swoją fragmentarycznością i impresjonistycznym podejściem do tematu film Ferrary przypomina dom. A każdy pokój, do którego wchodzimy, przedstawia tytułową postać z odmiennej perspektywy: filmowca, pisarza, malarza, myśliciela, włóczęgi. Ferrara nie upraszcza Pasoliniego (fetyszysty cierpienia, zmysłowości, tabu) i ma w tym temacie równie nadprzeciętnego kompana – Willema Dafoe w roli głównej. Choć należy nadmienić, iż poziom satysfakcji płynący z „Pasoliniego” rośnie wprost proporcjonalnie do poziomu wiedzy na temat twórczości i życia tytułowego bohatera. Ale nawet te osoby, które podejdą do tematu „na świeżo”, docenią sugestywny portret artysty absolutnego, (z)niszczonego przez bezsensowne uprzedzenia, z którymi na swój sposób, nieustępliwie, do końca walczył. (Bartosz Szarek)