To wspaniała opowieść i to wielowarstwowa. Dla Polaka, który też mógł szukać szczęścia i równowagi w innym kraju, jak i dla geja, który szuka szczęścia i równowagi wśród najbliższych mu ludzi. Wszystko zręcznie zmontowane nie pozwala się od filmu oderwać a do tego wzrusza.

Świetny, poruszający dokument. Nawet te prześwitujące pasemka na starych filmach wzruszają. Autentyzmem. Warto obejrzeć.

Jestem porażony tym co zobaczyłem. Może sama wiara nie jest niczym złym ale to co z nią potrafi zrobić człowiek jet już straszne. "Odszedłem" od nie tuż po maturze i to chyba jest moim najlepszym uczynkiem w życiu.

Przejmujące na wskroś. Niezależnie od tradycji i religii, w których się wychowywaliśmy, a które nas ukształtowały takimi, jakimi jesteśmy, a przy okazji nas skrajnie boleśnie ograniczyły i okaleczyły. Przy czym jednego i drugiego nie da się od siebie oddzielić. I z tym bagażem trzeba będzie nam dalej żyć.

Piękny i mądry film, wciągający i wzruszający dokument nas i przemijaniu. Zrewidowałem i podsumowałem także swoje dotychczasowe życie...

Piękne słuchowisko, kiepski obraz.

Ten autobiograficzny dokument w sposób czuły i uważny przedstawia życie na emigracji w Kanadzie muzułmanów z Pakistanu - coraz bardziej ortodoksyjnych rodziców i ich syna-geja, Nie ma tu melodramatycznego dramatu ani happy endu typu; I am sorry , Jest trudne dopasowywanie się do zupełnie innego życia w Kanadzie , gdzie jak wiemy panuje tolerancja, niestety nie pozbawiona uprzedzeń do 'brązowoskórego' biznesmena albo geja, a po Al Kaidzie - do całej mniejszości muzułmańskiej. Obok kanadyjskiego wątku autor mimochodem zauważa ewolucję poglądów rodziców po ich pielgrzymce do Mekki, a także pod wpływem sufizmu głoszącego miłość i podróży do Indii, z której ich wypędzono w dzieciństwie, ale powitano życzliwie, Spoiler; Nie ma scen seksu oprócz jednej w polskim wykonaniu i to możemy sobie darować.

Można liznąć kulturę Pakistanu.

Przegadane, ale można obejrzeć