Odważny i bezpardonowy portret uzależnienia osadzony w ponurym świecie narkotyków i płatnego seksu.

Codziennością Alexa rządzą narkotyki. Kiedy ich nie bierze, stara się zdobyć pieniądze na ich zakup. Prostytuuje się, pomaga w interesach dilerom, nie stroni od drobnej przestępczości – najczęściej napadając na potencjalnych klientów.  Tuła się od jednej przygnębiającej nory do kolejnej. Mieszka w nich sam, czasem z innymi ćpunami. Kiedy próbuje załatwić działkę, bywa że sam pada ofiarą oszustwa.

Narkotykowe sesje zwykle wiążą się z seksem, choć zdaje się on nie tyle służyć przyjemności, co chwilowemu zaczerpnięciu powietrza przed pogrążeniem się w kolejnym haju. Między jednym odlotem a następnym, pożądanie staje się tratwą ratunkową, spokojnym portem pośród sztormu. Ciała namiętnie szukają rewanżu za poniżenie, na które są skazane. Niczym sieroty z dzikiego plemienia łapczywie żyją i kochają na przekór społeczeństwu tkwiącemu w wygodnictwie i obojętności.

Alex i jego znajomi tworzą sobie własny świat, szczelnie odseparowany od reszty, która wydaje im się obcym terenem. Kiedy muszą wyjść na ulicę, czują się tam równie nieswojo, jakby znaleźli się na powierzchni Księżyca. Choć wykluczeni przez społeczeństwo, są zakładnikami jego rynkowej logiki. Upadłymi aniołami w mrocznych i brutalnych czasach. Jak duchy pozbawione przeszłości i przyszłości snują się narażeni na kaprysy niekończącego się tu i teraz. Buntują się, podejmując samotną walkę przerywaną napadami gorączkowej konsumpcji.

Parafrazując Jeana Geneta, „Miłość w czasach wojny domowej” oddaje głos temu, co niewypowiedziane. Film odważnie opiera się pokusie sięgania po psychologię czy retrospekcję. Bez litości obserwuje upadły świat, przez co akty zdrady, jakich dopuszcza się oraz jakich ofiarą pada główny bohater, zyskują przedziwnie emocjonalny charakter. To śmiałe i bezkompromisowe świadectwo uzależnienia jest kolejnym mocnym punktem w dorobku Rodrigue Jean, jednego z najbardziej intrygujących artystów kanadyjskiego kina.