Obejrzałem wszystkie osiem odcinków jeden po drugim. Od początku w odbiorze przeszkadzało mi pytanie: o czym właściwie jest ten film? Im bardziej "brnąłem" w dalsze odcinki, tym bardziej odpowiadałem sam sobie na postawione pytanie: dlaczego ten film akurat musi być o CZYMŚ? Czy tak właśnie nie wygląda nasze życie widziane oczami obserwatora z zewnątrz? Nam się może wydawać wyjątkowo treściwe, bogate, obfitujące w zwroty i niespodzianki, zaskakujące chwile. A może tak naprawdę ono jest właśnie takie jak ten film? Jest po prostu życiem, takim czy innym, różnie ocenianym przez różnych ludzi, ale ono jest przede wszystkim naszym własnym życiem. I to się liczy najbardziej. Bo jest na swój sposób niepowtarzalne. Tak jak ten film.

Bardzo dobry serial. O przeżywaniu żałoby po stracie jedynej i najwazniejszej miłości. Jak sobie radzić z taką stratą? Każdy robi to na swój sposób. Billy - bohater tego serialu - postanowił nakręcić film. Jego przyjaciele wiążą się. I rozstają. Przeżywają swoje małe szczęście i małe tragedie. A Billy kręci swój film. Ten film dokądś go zaprowadzi. Dlatego warto obejrzeć ten serial. Do ostatniego odcinka. Żeby zobaczyć dokąd zaszedł Billy. Zobaczyć koniec. I nowy początek.

Milon razy lepsze od "Spojrzeń".

Szkoda, że potencjał z problemem depresji i samobójstw wśród osób lgbt zupełnie nie wykorzystany (tu został rozmyty i spłycony, potraktowany bez przekonania lub znajomości tematu). Serial totalnie bezpłciowy i nudny, więc nie dziwię się, że nie było oglądalności i zapotrzebowania na kolejne sezony. NIE POLECAM!

Serial super i wiecie co chciałbym mieć taką przyjaciółkę....

Cudna idylla. Słowo sielanka nie przeszłoby mi tez przez usta. Nie wiem, jak wygląda życie młodej bohemy w Memphis, jak zresztą gdziekolwiek. Pewno nie tak szlachetnie. No właśnie - SZLACHETNIE. Nie ma tu zupełnie totalnego promiskuityzmu, do jakiego przywykliśmy nie tylko w filmach LGBT, ale i w realu - też gdziekolwiek. Nie ma nawet wibrującego seksu, który w takich środowiskach uchodzi za oczywistość (pomijam dziwny sygnał Homo riot). Są za to tradycyjne wartości: miłość poza grób, przyjaźń, czułość i zrozumienie, akceptacja ludzi (choć nie za wszelką cenę) i sztuka - nie jako towar konsumpcyjny, ale jako racja życia. Ale przede wszystkim DOBROĆ i ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Wartości, wydawałoby się, już zupełnie passe. Pięknie się to oglądało, nawet jeżeli to nie jest prawda. Ale dla czegoś takiego warto żyć.
A muzyka przecudowna.

Jeszcze coś. Do prezentowanych w filmie szlachetnych wartości dołączyć chcę MĄDROŚĆ. Czyli taką, która nie jest tożsama z erudycją (mało się dowiadujemy z filmu o niej, co wcale nie znaczy, że nic). Między mądrością a głupotą jest taka różnica jak między wiedzą i niewiedzą. Tyle że prawdziwa wiedza jest pokorna (następny archaizm aksjologiczny) - czyli że dopuszcza zmiany pod wpływem nowych informacji. Głupota natomiast to niewiedza z gruntu arogancka - albo nihilistycznie (nie wiem, i co mi zrobisz? - patrz Bareja), albo nadpretensjonalna ,tzn. beserwiserska. Na polski to - i tak wiem lepiej. W pierwszym przypadku można jeszcze zakładać jakiś dyskurs, w drugim - to tylko walka na noże. Czyli kto kogo zmoże, "Mój Boże.
jeśli jesteś, ratuj moją duszę, jeśli ją mam" - to cytat z "Lalki" Prusa. Na wypadek gdyby minister Czarnek pomyślał (???!), że to neomarksizm.