Nicolas rozwiódł się z żoną i żyje teraz z dużo młodszym partnerem Christianem. Kiedy odwiedza go córka Julie, Christian próbuje wykorzystać jej obecność w kłótni z Nicolasem.

Airam – dziś już starszy mężczyzna – opowiada swoją historię. Jego słowa przerywają ciszę, w której przez lata pogrzebano całe pokolenie.

Jedno z zaginięć zmusza Airama do skonfrontowania się z bólem i stratą. Zaczyna rozumieć, że milczenie też ma swoją cenę.

Obozowy terror nasila się. Fantazje stają się coraz bardziej wyrafinowane – ale też coraz bardziej konieczne.

Airam zbliża się do współwięźniów, ale zderza się z granicami własnego strachu. Kto milczy – przetrwa. Kto mówi – ryzykuje wszystko.

Codzienność więźniów przeplata się z ich fantazjami. W baraku powstaje queerowy kabaret jako ucieczka od rzeczywistości.

Młody Airam zostaje aresztowany i trafia do obozu Tefía – brutalnego miejsca, w którym milczenie jest jedyną formą przetrwania.

W latach 60. XX wieku, na pustkowiu jednej z Wysp Kanaryjskich, reżim Franco prowadzi obóz reedukacyjny dla „dewiantów seksualnych”. To tam trafia młody Airam – gej oskarżony o niemoralność. Obóz Tefía to miejsce przemocy, upokorzeń i wymuszonego milczenia. Ale w ukryciu, między więźniami rodzi się coś więcej – wspólnota, wyobraźnia, opowieść.

Po latach Airam wraca do tych wspomnień. Próbuje nazwać to, co przez dekady nie miało prawa być wypowiedziane.

Transpłciowy nastolatek azjatyckiego pochodzenia mieszkający na Islandii jest uwięziony na wyspie, gdzie nic się nie dzieje i nikogo nic nie obchodzi. Po beznadziejnej pracy desperacko szuka czegoś interesującego do zrobienia. Czegokolwiek.

„Birta/Bjartur/Blær” to trzy islandzkie imiona: Birta jest imieniem żeńskim, Bjartur – męskim, a Blær jest imieniem uniseks. Birta i Bjartur oznaczają „jasny”, a Blær oznacza „cień”.

Wzruszający dokument pokazujący zmagania i triumfy starszych osób LGBT+ w Hiszpanii. Bohaterki i bohaterowie projektu — aktywistki i aktywiści — mają jeden cel: stworzyć pierwszy w świecie dom opieki dla seniorów LGBT+. Film to opowieść o ich marzeniu o godności w starszym wieku, o przeciwnościach losu i barierach instytucjonalnych, które udało się pokonać. Przepełniony empatią i nadzieją, że zmiana społeczna jest możliwa dzięki współpracy, solidarności i wizji.